San Francisco (dag 4)

img_9760Op twitter zag ik Arjan mij een compliment geven voor de verslaglegging van deze reis. Dat is lief maar ik moet zeggen, het is door Arjan dat ik dit doe. Hij heeft op de vorige trip ons laten zien hoe waardevol het is. Daarnaast voel ik ook een verantwoordelijkheid en een noodzaak om het te doen. Het geld dat ik krijg voor deze reis is publiek geld en we hebben elkaar hard nodig wanneer we het maakonderwijs goed willen doen. Dus delen moet! Zoals Sylvia zegt, we moeten waken voor wanneer het nieuwtje eraf is. Dan komt het erop aan. Ik zie het maar als een manier van maakproces ‘hoe maak je maakonderwijs’ te documenteren. Het is daarnaast een fijne manier van je gedachten ordenen. Het is nodig, de dagen zitten supervol met indrukken, activiteiten en daardoor ideeën. Het gaat allemaal net wat sneller hier en het voelt alsof ik al weken weg ben.

De dag begint dit keer wat rustiger. Ik heb een globale afspraak met Maria Anderson om haar ergens rond 10u op te pikken. Maria is architect van opvoeding. Ze heeft een deel van de digitale fabricage module ontworpen die gebruikt wordt om leraren op te leiden om maakonderwijs te geven. Zoals we al eerder schreven, de Denen hebben het goed voor elkaar! Voor het ontbijt ga ik weer naar mijn favoriete zaak, The Driftwood Deli op El Camino Real. Ze kennen me inmiddels en begroeten me heel vriendelijk. De broodjes zijn van galactische klasse. Ze hebben zelfs tijgerbrood! Dutch crunch, noemen ze het. Ik vertel maar weer het verhaal dat wij Dutchies het ’tiger bread’ noemen. Ze vinden het mooi en overwegen om de naam te veranderen. Het is het meest favoriete broodje, er worden er 120 van per dag verkocht. Tijdens dit gesprek merk ik dat ik gestopt ben de zinnen die ik wil uitspreken eerst in het Nederlands te vormen. Ik denk in het Engels! Ik moet lachen om dit inzicht en loop grinnikend de winkel uit.

Nadat ik heel Amerikaans mijn broodje in de auto heb opgegeten, rij ik richting het hotel waar de Denen zitten. Het is even verderop op El Camino Real. Als het goed is zie ik daar mijn mede fellow Ana nog even. Ik neem het boek ‘Delft Design Guide’ als een cadeautje voor haar mee. Het is een klein ding dat ik terug kan doen omdat we door Mads Bo-Kristensen in Denemarken als vorsten zijn behandeld. (verslag hier te vinden) Ana vond het teveel. Blame Mads, zei ik haar. We hebben het heel even over het boek en Ana vertelt dat ze het in de FabLab bibliotheek gaat zetten. De bibliotheek en het FabLab zitten bij elkaar en er is een dubbele set boeken aanwezig. Eén set die altijd in het Lab blijft en een andere set waarvan je boeken kunt lenen. Weer een mooi voorbeeld van Danisch Design. Ik moet nog even wachten op Maria, er is wat gesteggel over de rekening. In het dure Sherington Hotel betaal je apart voor je ontbijt en je crapy wifi. Wat ben ik blij dat ik niet in een hotel zit! Kijk maar eens naar onderstaande foto. Go airbnb! Ik knuffel Ana en Maria en ik vertrekken naar SF.

img_9745

Na een rit van 45 minuten parkeren we voor het Exploratorium. Het plekje op aarde waar de verwonderdichtheid het grootst is. Ik scheur een rib uit mijn lijf en we laten de auto achter. We zijn iets te vroeg. We (of eigenlijk ik, Maria hoopt mee te sneaken) hebben om 1u een afspraak met de geweldige jongens van de Tinkerringstudio. De educatieve afdeling van het museum. Gelukkig is de shop van het museum open. We lopen naar binnen en ik zie de ogen van Maria groter worden. Wat een gave zaak! Het is een snoepwinkel voor nerdjes. De shop is lekker rustig en we nemen onze tijd. Nadat we onze buit hebben afgerekend hebben we nog tijd over om even snel bij de zeeleeuwen op Ficherman’s Wharf te gaan kijken.

 

img_9752

 

We zijn precies op tijd terug. In het museum wacht Sebastian ons op. We krijgen een badge en lopen naar binnen. Onderweg word ik herkend door één van de Amerikanen die ook meelopen naar binnen. Jij bent die gast van de ATtiny breakout. I love it! Het it raar om mee te maken. We gaan de Tinkeringstudio binnen. Naast nog wat mensen zijn mijn mede fellows Mario, Mathias en Sofia er ook. Wat cool! Ryan en Sebastian leggen uit dat ze graag ideeën willen delen. We maken een rondje en al snel blijkt er een gemeenschappelijk thema: papieren circuits. Of eigenlijk is het nog preciezer. Dit kunstwerk van Jie Qi is wat een aantal van bewoog om met papieren circuit en het programmeren van ATtiny’s aan de slag te gaan. (klik hier voor een schatkamer aan mooie projecten)

 

Nadat iedereen zijn verhaal had wordt het meer informeel. De een loopt rond en maakt foto’s, de ander geeft een demo, er worden veel ideeën gedeeld. Ik praat eerst even met een onderzoeker waarvan ik de naam vergeten ben. Hij doet precies het type onderzoek waar naar mijn oproep een vraag over kreeg. Het leek me slim om te proberen deze onderzoeker te koppelen aan de student van wie ik een vraag kreeg. Het was een leuk gesprek. Wat ik vooral opvallend vond is dat hij heel objectief bleef. Directe instructie, wat in hier in rijk SF een soms een vies woord lijkt, werd niet vergeleken of afgezet tegen het maakonderwijs. Ze zijn complementair. Ze hebben elkaar echt nodig. Je kan niet creatief zijn zonder kennis. Iets wat ik Arjan ook vaak hoor zeggen. Zijn onderzoek is nog niet af maar hij stuurt me zijn draft versie. Het is lekker rommelig in de studio. Ik voel me daardoor thuis. Fijn allemaal spulletjes, halve projecten, te grote projecten die je niet wilt weggooien maar telkens in de weg liggen. Ik herken het.

Ik zie Sofia staan en loop naar haar toe. Ze is bezig met de kleine papieren elementen die je kunt programmeren via Scratch. Ze vertelt me dat dit oorspronkelijk haar idee is. Ze is een bekende binnen de Scratch gemeenschap en doet geweldige dingen.

 

We beginnen te praten. We vinden dit idee beide te gek. Je kunt het verhalend gebruiken waardoor er ruimte is voor fantasie. Zodra de fantasie aan gaat, gaan er meer dingen aan. Het is een hele natuurlijke en drijvende kracht achter leren. We hebben allebei ideeën om het verder te brengen. Omdat we als fellows volkomen vrij zijn in wat we doen, besluiten we dit samen op te pakken. Het is goedkoop, divers, toegankelijk maar niet te makkelijk. Low floor, high ceiling, wide walls. We sluiten af met een high-five en lachen. Het loopt anders dan ik had gedacht. Ik had de hoop meer te gaan klooien. Toch is deze snelkookpan van ideeën ook wel een leuke ervaring. Ik krijg nog een prototype van Jie Qi te zien. Een simpel bordje dat je kunt programmeren en aansluiten op je papieren circuit. Heel cool! En als je dat zegt, dan krijg je er eentje mee. Probeer maar, ik hoor het wel. Ik heb zojuist hetzelfde gedaan en al mijn ATtiny materialen om te zeefdrukken weggeven. Zo gaat dat dus bij makers. Het is tijd om te gaan maar niet voordat er een selfie is genomen vond Ryan. Kijk! Wat een fijne gasten zijn dit.

img_9783

 

De andere fellows vertrekken naar het vliegveld. Het is gek, maar ik ga ze echt missen. Mathias verzekert me dat we elkaar snel weer zien. Buiten blijf ik met Maria over. Voorzichtig informeert ze naar mijn plannen. Zullen we anders samen de stad inlopen en straks eten. Dat is gezelliger dan alleen. Ik had opgezien tegen het alleen zijn, het alleen eten, maar ik ben bijna nog niet alleen geweest. Let’s go!

Het is leuk om met een architect door de stad te lopen. Maria kijkt met andere ogen naar haar omgeving, dan ik. Ze legt me uit wat ze mooi vindt en waarom. Ik krijg ook wat achtergrond informatie. Het financieel district waar we doorheen lopen vind ze saai en lelijk. Soulless. We stoppen regelmatig voor foto’s en plekken om mooie lijnen te kunnen zien. Het zet me aan het denken. Wat heeft kennis toch een grote invloed op je perspectief. We vinden het maar niets waar we lopen. Wanneer we een hele coole fietsenzaak tegenkomen (ik vergat foto’s te maken, ik was te druk met kwijlen) besluit Maria actie te ondernemen. Waar moeten we heen om wat te eten, een beetje gezellig en goed. De fietskoeriers die er rondhangen overleggen en we krijgen instructies. Het is vlakbij. Het bleek 45 minuten lopen. Maar ze hadden gelijk. We vonden een geweldig Mexicaans restaurant, waar ze de portie wel goed hebben. Na het werkelijk heerlijke eten en geweldig bediening drinken we ook nog koffie in deze fijne wijk (Hayes Valley). Daar gaan de porties trouwens weer wel mis. Een kleine latte blijkt een soepkom te zijn. We krijgen die zonder blikken of blozen overhandigd dus het is geen candid camera. Maria neemt een taartje bij de koffie. Eén van de taartjes heet ‘Danoise’, bij wijze van grap bestel ik die.

 

We lopen een uur terug naar de auto. Maria wijst me erop hoe snel de atmosfeer in stad kan veranderen. Van de cosy wijk waar we waren naar de lelijke hardheid van Marketstreet met de vele daklozen. Het is soms letterlijk een kwestie van de hoek omgaan. Het valt me op dat de daklozen ook nog eens volkomen in etniciteit gescheiden zijn. Bevreemdend en het neemt iets van het enthousiasme dat ik voor deze stad voel weg. Lastig.

Na een uur zijn we bij de auto. Maria belt een taxi en niet veel later wordt ze opgehaald. Ik ben altijd welkom in Velje, vertrouwt ze me toe. Tijd om mijn ‘wheels’ op te zoeken en naar huis te rijden. Terwijl ik wegrij vallen met de lichten van de Bay Bridge direct op. Ik neem snel een foto. Even later zie ik het Stadion van de Giants, ik neem weer een foto. Het dringt tot me door, dit was weer een rijke dag. Met 65 mph op de teller zoef ik tevreden naar huis.

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *