Fablearn (dag 3)

Ok, poncho aan en op weg voor dag drie van Fablearn. Regen in Californië maar niemand klaagt. Iedereen is zich bewust van het waterprobleem, de grote droogte van de afgelopen jaren. Nou ja, iedereen, in de superrijke buurt waar ik logeer staan er toch wat sproeiers in de tuinen aan. (Later hoor ik dat dat een flinke boete op staat. Na regen mag je een dag niet sproeien. Ik denk nier dat een boete een probleem is in deze wijk.) Ik sluit me bij de meeste mensen uit Californië aan, ik klaag ook niet. Met een poncho en capuchon op vallen me weer andere dingen op. In veel tuinen staan bordjes voor de verkiezingen. Het zijn lokale verkiezingen, voor het schoolbestuur, voor de gemeenteraad. Het is allemaal heel erg op de persoon gericht, ik kan geen lijn ontdekken of er ook partijen bij betrokken zijn. Getuigen de foto hieronder zijn de wensen, ondanks de rijkdom, overal in de wereld gelijk.

Niet veel later steek ik El Camino Real over naar het terrein van Stanford. Het voelt al een heel klein beetje als mijn Stanford. Ik neem mezelf voor later een trui te kopen. Op het terrein worden over tenten opgebouwd voor het alumni-weekend dat er aan komt. Het is een bijzonder jaar want Stanford is 125 jaar oud. Van de aanstekelijke leuke Jeannine Huffmann hoor ik dat ze begonnen zijn als landbouw universiteit. Vandaar al dat mooie groen 🙂

Het wordt weer een drukke dag. Dit is het programma voor de zondag:

• Educator Ignite Talks
• Research Panel #2
• Young Maker & Demo Poster Session
• Sunday Afternoon Workshops & Educator Roundtables
• Young Maker (Student) Panel #2
• Closing Keynote – Erica Halverson & Richard Halverson
• Conference Wrap-up

Net als op dag twee zal ik me een beetje richten op de dingen buiten de grote zaal. Als het goed is komen alle onderdelen later online. Vooral de keynotes zijn de moeite waard om nog eens terug te kijken. Ik houd me niet helemaal aan deze richtlijn want soms neemt het pure enthousiasme het over. Zoals tijdens de educator ignite talks. Het is al inspirerend om te zien wat andere docenten doen, maar soms denk je, dit MOET ik ook doen. Dat is het geval wanneer Jaymes Dec begint te vertellen. Hij is een fellow uit het eerste cohort. Ze worden senior fellow genoemd maar verzetten zich hiertegen. Wat weer aanleiding voor de nieuwbakken fellows is om ze te plagen. Anyway, Jaymes vertelt over de Nerdy Derby. Een prachtig gemaakte racebaan waar leerlingen (alleen meiden bij Jaymes) hun eigen gemaakte autootjes van een helling laten afroetsjen. Niet een echt ‘meisjes’ ding maar toch werkt het. de racebaan staat centraal in de kantine van de school. Er worden door de leerlingen allerlei wedstrijden verzonnen en gehouden in de pauze. Wie is het eerst beneden, (duh), wie is het laatste beneden (hahaha) en wie is “Queen of the Hill’, wie laat zijn autootje precies op de heuvel stranden. Wat te gek! Dit wil ik ook! Maar er zijn ook problemen. Er beginnen meiden geheime “skunkworks” werkplaatsen op te zetten onder tafels. Er is ‘ineens’ interesse in elektronica. Er wordt vals gespeeld met motortjes! Dit leidt weer tot een nieuwe wedstrijd, wie is het snelst weer boven aan de baan, de heuvels op dus. Het volgende probleem is de rommel. Omdat de ruimte ook als kantine dient moet er opgeruimd worden. Daar hebben de meeste meiden niet zo’n trek in. De oplossing is de invoering van Derby Dollars. Met een opgeruimde plek verdien je Derby Dollars waarmee je weer extra materiaal kunt kopen voor je autootje. Er ontstaat een heuse economie die de echte dollars soms vervangt. Zo cool! En dat allemaal met een racebaan. Dit MOETEN we ook op de Populier. Gelukkig gaat het ook hier weer op, makers delen alles. Nu moet ik nog een grote CNC frees zien te vinden, iemand?

In de pauze die volgt blijken meer fellows een trui van Stanford te willen kopen. We beginnen volgens mij allemaal een beetje trots te worden dan we bij deze mooie gemeenschap horen. De Stanford store is om de hoek en we knijpen er even tussenuit. Dat even werd al snel wat langer, wat een keuze! Er zijn wel 10 verschillende merken en die hebben allemaal weer verschillende varianten. Maar het lukt, ik vind een klassieke Amerikaanse sweater met Stanford erop. Ik krijg aan de kassa complimenten voor mijn keuze. Heel Amerikaans. Snel terug om wat eten te scoren. Het eten is overigens goed geregeld. Op het ontbijt na, geen vette rommel maar quinoa met veel groente en weinig vlees. Er is zelfs een vega optie. Tijdens de lunch praten we over onze projecten, delen we ideeën en vertellen we elkaar over hoe we wonen. Zo vertelt Daniel me over de huurprijs van $2600/maand in NYC waar hij woont. “It’s actually a good deal.” Wat?! Nadat ik mijn kin weer van de tafel heb geraapt is er nog net genoeg tijd om te eten voor het allemaal weer begint.

Het programma gaat verder in de grote zaal. Leerlingen presenteren in twee zinnen hun project. Het moet als lokkertje dienen voor de posterpresentatie direct hierna. Er zijn leerlingen uit diverse landen, waaronder Polen en Thailand, aanwezig. Hieronder volgen wat plaatjes en beelden uit die sessie. Er was helaas te weinig tijd om met alle leerlingen te spreken. Dat was echt zo jammer want ik heb zulke gave verhalen gehoord. Kippenvel. Bij allemaal zie je enorm zelfvertrouwen, omdat ze de projecten zelf hebben gedaan, omdat ze zelf dingen wilde leren. Een mooi voorbeeld is een meisje met een klok. Ze heeft met een Arduino een klok gemaakt. “Ik snap nu als echt hoe een klok werkt vertelt ze me. En ik snap nu pas hoe je moet programmeren. Daarvoor deed ik projecten met een Arduino en gebruikte ik andermans code. Dat is niet echt leren dus heb ik dit zelf geprogrammeerd.” Omdat ze vaak de code van andere niet begreep heeft ze veel werk gemaakt van de comments (kleine regels met uitleg) in haar code. “Zo kunnen andere leren en niet alleen dom kopiëren.” Ik kreeg hier even les van een leerling met een, zo dacht ik, simpel project. Dit moet ik zelf ook gaan doen. Wat een les.

 

Hierna was het weer haasten naar het volgende onderdeel, de workshop van de dag: Units to build up, down, and out: possibilities with a laser cut building system. De workshop wordt door Erin Riley gegeven. Ze is docent kunst en ook één van de senior (hihi) fellows. Eigenlijk zou ik hier een hele aparte blogpost over moeten schrijven. Wat een prachtig materiaal. Hier zit zoveel liefde in. Erin is een baas! Het zijn zoveel indrukken dat ik niet weet waar te beginnen. Zoveel slimme technieken. Ze heeft een systeem bedacht dat in elkaar klikt waarmee je doosjes kan maken. Die doosjes kan je voor van alles gebruiken. Vandaag maken we er een lamp van. Om een voorbeeld te geven van hoe slim, mooi en handig Erin de dingen doet, we krijgen allemaal een eigen placemat met daarop de onderdelen die we nodig hebben. Zo hebben we een eigen werkplekje en we weten wat we nodig hebben. Het ziet er ook nog eens fantastisch uit! Sjonge wat een goed idee! Omdat ik weer helemaal opging in mijn eigen lamp heel ik niet veel foto’s. De foto’s die ik heb, staan hieronder. Ook Erin deelt weer alles met ons. Voor wie interesse heeft, laat het weten. Dit was briljant!

 

 

Om het lab uit te komen kosten bij velen veel moeite. Je wil nog even dit maken, een beetje zus doen. We moesten er bijna uitgestuurd worden. Maar het lukt en we zitten allemaal klaar in de grote ruimte voor het laatste onderdeel, de slotkeynote. Ik ga hier niet teveel over zeggen (ik moet zo weer weg en deze blogpost moet af!). Het was interessant maar het ging vooral over de VS. Dit zijn de drie dingen die ik opgepikt heb:

• Maken en leren moet zich niet alleen beperken tot de scholen. Bedrijven, universiteiten, bibliotheken, overal moet het maakonderwijs kunnen plaatsvinden.
• We moeten de goede voorbeelden die er zijn niet kopiëren en overal invoeren. We moeten ons richten op het delen en de dialoog over de verschillende projecten.
• Diversiteit, diversiteit. Voor iedereen op zoveel mogelijk manieren denkbaar. Bij de vragen voegde Jakub er nog en diversiteit aan toe. Niet alleen de VS.

Het zit erop. Het is voorbij. Mensen vallen elkaar in de armen, koffers worden gepakt. Deze gemeenschap, waar ik me nu zo onderdeel van voel, gaat uit elkaar. Ik voel opwinding, trots en weemoed. Na afscheid te hebben genomen gaan we nog één keertje met een paar fellows een biertje drinken. We vieren het goed, we zijn er nu toch, want we weten, dit is niet de laatste keer dat we elkaar zien! De fellows zijn tot een fellowship geworden. Dank jullie wel!

 

https://theta360.com/s/p0Bjcp3f2NW675ShK9aiXZqFM