Als je Fablearn Fellow wordt, neem je ook deel aan de Fablearn conferentie. Het is dé plek waar mensen die met maakonderwijs en onderzoek hiernaar bij elkaar komen. Dit is het verslag van de eerste dag.
Na een saaie vlucht (bijna alleen maar bewolking) en een hele, hele, lange nacht (ik viel om 19u om) word ik wakker in Palo Alto. Ik heb heerlijk geslapen in een geweldige airbnb. Prachtige wijk, eigen tuinhuis en een supergastvrouw, Marie-Jo. Direct wist ik dat ik de goede keuze had gemaakt en ik ben blij dat ik niet een hotel geboekt heb. Er is alvast één vriendelijke gezicht hier.
Na overleg met Marie-Jo loop ik naar Stanford. Een goede manier om de omgeving tot me te nemen, vertrouwde Marie-Jo me toe. Ze heeft nog een poncho voor me klaargelegd, het gaat namelijk regenen hier. Daar zijn ze echt blij mee want er heerst al jaren een droogte. Na 25 minuten lopen kom ik op het terrein van Stanford aan. Ik loop langs enorme sportvelden naar mijn bestemming. Ik tel vijf sporten onderweg met allemaal een eigen Stadion. Zelfs het zwemmen heeft een eigen stadion. Na nog eens 20 minuten kom ik aan bij het CERAS gebouw. Na een vriendelijke ontvangst en een naamsticker ga ik naar de workshop “How to Build a Planetarium from Scratch“.
Eén van de nieuwe fellows, Wojciech Karcz geeft de workshop samen met Jakub Bochinski. Beide zijn van het Copernicus Science Centre in Warschau. Zoals met veel goede maakopdrachten is het doel simpel, we moeten een planetarium bouwen. We mogen geen gebruik maken van digitale fabricage, alles moet met simpele materialen die op elke school (en een beetje bouwmarkt) wel te vinden zijn. Hoofdingrediënt is karton dat even voor de workshop uit de containers naast de boekenwinkel op de campus is gevist. We starten plenair met een bedenken wat een planetarium nodig heeft. We komen uit op drie dingen: structure, content delivery en creature comfort. Dit worden drie teams en iedereen wordt uitgenodigd om zich bij het team te scharen waar je je het meest prettig voelt. Vervolgens legt Jakub de werkwijze uit. We gaan een nieuwe methode gebruiken, “concurrent design”. We doen als teams alle fase van het ontwerpproces tegelijk en overleggen na elke fase in een multiteam overleg. Tijdens deze fase worden pas de knopen doorgehakt. Volgens Jakub wordt deze methode door NASA en nog wat multinationals gebruikt om grote of ingewikkelde projecten vorm te geven. Hieronder zie je de tijdlijn van het proces.
In ons groepje (structure) verdelen we een vel papier in vieren zodat we eerst ons eigen idee kunnen najagen voordat we tot een gezamenlijk idee komen. Als snel vinden we allemaal het idee leuk waarbij de bezoekers liggen op de grond en alleen met hun hoofd in de koepel van het planetarium liggen. Zo hoeft de koepel minder groot te zijn en mensen liggen al in de goede stand. Dat het een koepel moet worden was iedereen het ook snel eens. Kom op, een koepel moet toch? Dit heeft natuurlijk wel een gevolg voor de twee andere groepen.
In de groepsoverlegfase werden alle ideeën gedeeld en besproken. Dit werd geweldig gedaan door Jakub. Hij wist precies de juiste balans tussen de groepen te bewaren. Na deze fase volgt de eerste constructiefase waarin we onze ideeën gaan prototypen. Hier volgen wat beelden uit die fase. Van de andere groepen heb ik weinig beeld, we waren heel druk met onze eigen set problemen. Het was mooi om te zien dat nu het echt werd er ook getallen nodig zijn. Hoe groot moet de koepel, hoeveel mensen. welk materiaal?
Bij de volgende overleg fase werden de ideeën weer gedeeld. Tijdens het maken zijn weer nieuwe ideeën ontstaan, er was wat wildgroei om het vriendelijk te zeggen. Tijdens het overleg heeft Jakub ons laten inzien dat de nieuwe opties de meeste invloed zouden hebben op het content delivery team. Zij hebben een veto. Na een kort overleg was het duidelijk: we bouwen een dichte koepel. Het andere idee was om stof te gebruiken en daar in een donkere ruimte dingen op te projecteren. Met een dichte koepel kan de ruimte licht blijven zodat er activiteiten om de koepel heen kunnen plaatsvinden. Dit had de voorkeur.
Hier volgen weer wat beelden van de tweede constructiefase. Chaotisch, intens, hectisch, maar bovenal heel vrolijk!
De laatste overleg fase ging er soepel, er waren weer nieuwe ideeën ontstaan. Het was snel duidelijk wat de opties waren en wie er zeggenschap over zou moeten hebben. Wat ook leuk was is dat je na elke fase van team mag switchen. Ik ben in de laatste fase overgelopen naar het content delivery team. Het was te weinig te doen in mijn team en ik had nog een idee. De optie om te kunnen overlopen is geweldig. Het geeft altijd het gevoel dat je kan doen wat je wil en neemt het excuus (er is niets te doen) ook weg. Slim!
De laatste constructie fase gaat over finetunen, gevolgd door de testfase. Hier volgen weer een aantal beelden.
Tot slot hebben we onze ervaringen gedeeld. Hier volgen wat opmerkingen en ideeën:
- Het afstemmen van de fase met de groepen is waardevol. Het leidt tot overleg. Je moet je verhouden met de ideeën van de andere groepen. Dit is een belangrijke vaardigheid.
- Het switchen van groepen is te gek!
- Het kan met simpele materialen maar het is ook schaalbaar. Lasercutters, vinylsnijders kunnen makkelijke gebruikt worden.
- De tijdlijn werkt erg goed.
- Het maken van een show voor bezoekers werkt erg motiverend.
- We hebben niets gedocumenteerd, dat zou beter kunnen.
- Leerlingen in Polen moeten ook de fondsen werven, zo’n €500. Dit werkt ook motiverend. De leerlingen houden zelfs een boekhouding bij.
- Tijd is een grote factor. Dit lukt eigenlijk alleen goed wanneer het een tijd achter elkaar kan.
Ik besef met dat dit verhaal niet helemaal sluitend is. Het is lastig om naast zoveel indrukken en activiteiten ook je verslaggeverhoed op te houden. Wanneer er dingen onduidelijk zijn, schroom dan niet om het te vragen. Hopelijk geeft het een aanzet om dit zelf ook eens te doen. Wij gaan het zeker eens proberen!
Na deze slopende workshop staat de avondlezing op het programma door niemand minder dan Leah Buechley. Ze was verlaat door het slechte weer hier waardoor het panel, dat normaal erna volgt, eerst was. Dat gaf hilarische situaties waarin de panelleden misbruik maakte van de afwezigheid van Leah. De boodschap van Leah was overigens zeer duidelijk.
Haar oplossing is simpel. Maken is overal. Je moet het zien en als je het ziet moet je het benoemen. De lowrider cultuur, dat is maken. De irrigatiekanalen van de oude beschavingen, dat is maken. Grandmaster Flash die experimenteert met geluidsapparatuur, dat is maken. Wanneer we dit doen wordt het maken inclusief en niet alleen van blanke, rijke mannen van middelbare leeftijd.
Een mooi slot aan een hele lange dag vol met indrukken. Geweldig om een deel van de fellows, oud en nieuw, te ontmoeten. Het is een hele mooie en warme gemeenschap en eerlijk gezegd, ik ben er nu al trots op dat ik erbij hoor. Tot morgen!